اشعار

وقـتی نـفـس از سیـنه بالاتـر نـیـاید            جز هِق هِق از این مردِ غمگین بر نیاید

خـیـلی بـرایِ آبـرویم بـد شد ایـنجـا            آنـقـدر بـد دیـدم که در بـاور نـیـاید

در را خودم بر رویِ دشمن باز کردم            گـفتم به طوعه تا که پشتِ در نیاید

سوگند خوردم در مدیـنه بعدِ زهـرا            خـانـمِ خـانه پـشتِ در دیـگـر نـیـاید

دیر است اما کاش می‌شد تا عـقـیله            شهرِ تـنـور و خار و خاکـستر نیاید

بر پُشتِ دستم میزنم دیدی چه کردم            هرکـس بـیـاید مـادرِ اصـغـر نـیـاید

ای کوفه باتو آرزویم رفت از دست            بـی‌آبـروها آبـرویـم رفـت از دسـت

از بس که زخمم می‌زدند از حال رفتم            بـینِ جـمـاعت بودم و گـودال رفـتم

با سنگهای خود سرِ من را شکستند            انگشتِ بی‌انگـشـترِ من را شکستند

وای از دلِ زینب چه می‌آید سرِ او            وقتی که انگـشتر زِ دستت در نیاید

یا لااقـل دنـبالِ این هـشـتاد خـانـوم            نـامـحـرمی با خـیـزرانِ تَـر نـیـایـد

بالا سرت وقتی که گودالت شلوغ است            هرکـس بیـاید کـاشـکی مـادر نـیاید

من پیک عشق هستم و نامه بر حسین             دوم فــدایـی حــرم خــواهــر حـسـیـن

لـب تـشـنـه‌ام ولی نـزنـم لـب بـه آبـها             سیراب می‌شوم فـقـط از ساغر حسین

گرد و غبار چهره‌ام امضا نموده است             مسلم جبین نسوده به غیر از درِ حسین

فـطرس کجاست تا بـبـرد این پیام را؟             بـاید سـلام من بـرسـد محـضر حسین

دلـواپــسـم بـرای الـنــگـوی دخـتـرش             دلـواپـس ربــودن انـگــشـتـر حـسـیـن

مثل تـنـور لحـظـه به لحـظـه گـداخـتم             نـقـشـه کـشـیـده‌انـد بـرای سـر حـسین

روی قـنـاره تـشـنۀ صوت حجـازی‌ام             تا که علم شود نوک نی مـنـبـر حسین

پـائـین پـای اکـبـر او مـدفـن مـن است             در کـوفـه نیست مـقـبـرۀ نوکـر حسین

تـنهـاتـرین غریب کجایی پسر عمو            کُـشته مرا هـوای جـدایی پسر عمو

زخـمـی‌تـرین سـتـارۀ دارالامـاره‌ام            آمـاده‌ام بـرای رهـایـی پـسـر عـمـو

فریاد می‌زنم که به اینجا سفـر نکن            دیگر مرا نمانـده صدایی پسر عمو

امشب همه فدایی و فردا همه فرار!            در عهد کوفه نیست وفایی پسرعمو

از بچه‌های فاطمه فرمان نمی‌بـرند            اینجا اسیر جور و جفایی پسر عمو

یک پیر زن به داد دل خسته‌ام رسید            بر زخم من رسانده دوایی پسر عمو

شرمنده‌ام از این که نوشتم بیا حسین            دارم به لب دعا که نیایی پسر عمو

راهـی شـده دلـم به تـمـنـای دیـدنت            بـا کـاروان کـرب‌و‌بلایی پسر عمو

بختش بلند آنکه دلش جای عشق توست            مسلم ستاره‌ای به بلندای عشق توست

سلام ما به حسین و سفـیر عـطـشانش            که در اطاعت جانان، گذشت از جانش

به آن غریب‌ترین سربه‌دار وادی عشق            به مسلم بن عـقیل و دو نـور چشمانش

به عزم شب شکن و همّت علی‌وارش            به صبر و قوّت قلب و شکـوهِ ایمانش

میان معرکه، چون کوه محکم و نستوه            ستاده در بَرِ اهـریـمنان به کف جانش

تمام شهر پُر از دشمن است و می‌بارد            نفاق و فـتـنه ز بارو و بـام و ایـوانش

در آستان مُحرّم، به خاک و خون غلتید            منای کـوفـه بـبـیـنـید و عـید قـربانـش

طـلایـه‌دار بــزرگ قــیــام عــاشــورا            فـدای نهضت سرخِ حسین شد، جانش

شهر در امن و امان است همه خوابیدند            مردمـانی که غـریـبی تو را می دیـدند

صبح شمشیر کشیدی و رجز میخواندی            لشگری رو به رویت بود و همه لرزیدند

همه گـفتند علی دست به شمـشیر شده            وَه که بین تو و حیدر همه در تردیدند

یا علی گفتی و گفتی که علی بود یکی            این جماعت همگی منکر این توحیدند

میهمان بودی و از بام تو را سنگ زدند            چـقَـدَر بـهـر پـذیـرایـی تو کـوشـیـدنـد

وقت بیعـت تو طبیب تب کوفی بودی            صبح اما هـمگی نـسخـۀ تو پـیچـیـدنـد

گریه میکردی و گفتی که میا کوفه حسین            همه بر حرف پُر از گریه تو خندیدند

شب تو را از کف پایت به سر دار زدند            و ملائک هـمگی پای تو را بـوسیـدند

پخش سبک ۳                                 (به سبک دل تو را من اگر شکستم )

دو طفل بی کس، ز مسلم زار            به دست حارث، شده گـرفـتار

ز ظـلـم آن خـصـم آل اطـهـار            گـفـتند او را، به چـشم گـریان

************* بند دوّم *************

ای دشمن دون، رحمی به ما کن            یتیم و زاریم، خوف از خدا کن

بـابـا نـداریـم؛ مـا را رهـا کـن            مکُش تو ما را، در این بیابان

**شعر از: محمد مسکین**

********************************************

پخش سبک ۱۶                           ( به سبک : شه دین به همره یاوران)

دو عـزیـزِ مـسـلـمِ مـه لـقـا (۲)            دو غــــریـب وادیِ نــیـــنــــوا

دو نــهــال گــلــشــن کــربــلا            شـده پــرپـر از سـتـم ای خــدا

********** بند دوّم *********

دو اسیر دست جـفا و کین (۲)            دو صغـیر و کودکِ دل غـمین

دو یـتـیـم و بی‌کس و بی‌معـین            دو حـزیـن مـضـطـر و مـبـتلا

**شعر از: محمد رنگچیان**

********************************************

پخش سبک ۲۲               پخش سبک ۳۹                   ( به دو سبک مختلف)

یـتـیـمان مـسلـم، ز مـاتـم حـزیـنـنـد            ز داغ پـدر، سـوگـوار و غـمـیـنـنـد

ز هجـران مادر، به محنت قـرینـند            به غربت جان در راه دین می‌سپارند(۲)

**************  بند دوم  **************

صغـیر و غـریب و بـدون معـیـنـند            بـه کـوفـه اسـیـر عــدوی لـعـیـنـنـد

فــدائـی مــظـلــومـی شــاه دیــنــنـد            به غربت جان در راه دین می‌سپارند(۲)

**شعر از: محمد رنگچیان**

********************************************

پخش سبک ۲۹                               فرزندان مسلم                       

دو عـزیزِ نـازنین (۲)            مَـه جـبـین و بی‌قـرین

یــادگــارِ مُــسـلــمـنـد            آن سفـیرِ شاهِ دین (۲)

«هر دو زار و مضطرند            دل غمین مـادرند»(۲)

********** بند دوّم *********

دو یتـیمِ دل غـمین (۲)            بـی‌پـنــاه و بـی‌مـعـین

دو گــلِ مـــحـــمّــدی            پرپر از جفا و کین (۲)

«هر دو زار و مضطرند            دل غمین مـادرند»(۲)

********** بند سوّم *********

کـودکـان نازنــیـن (۲)            بی ­پـنـاه و دل غـمـیـن

یـــادگــار مــسـلـم آن            جان نـثار بی ­قـرین (۲)

«عـتـرت پـیـغـمـبـرند            دل غمین مادرند» (۲)

********** بند چهارم *********

نـو گـلان بـاغ دین(۲)            پـرپـر از جـفـا و کین

بـی­ گــنــاه و نــاتـوان            زار و بی­ کس و حزین(۲)

«عـتـرت پـیـغـمـبـرند            دل غمین مادرند» (۲)

**شعر از: محمد رنگچیان**

********************************************

پخش سبک ۴۴                                  (به سبک: حسین جان حر نالانم)

تو ای مسلم، بیا بنگر(۲)            دو طفلانت، چو گل پرپر

ز هجـرانت، به چـشم تـر            به دل دارند، غم مادر(۳)

********** بند دوّم *********

شده کـوفـه، چو غـم خانه            بـــرای آن، دو دُردانـــــه

فـــدا کــردنــد مـــردانـــه            چو جان در دین پیغمبر(۳)

**شعر از: محمد رنگچیان**

********************************************

روی تو را به چشم دل، از سر دار دیده‌ام           جانب مکه پر زند جان به لب رسیده‌ام

حرمت جان شکسته‌ام در دل خون نشسته‌ام           تا که به دست بسته‌ام نار غمت کشیده‌ام

دیده به شعله دوختم لحظه به لحظه سوختم           هستی خود فروختم عشق تو را خریده‌ام

تن به قـضا سپـرده‌ام منّت تـیـغ بـرده‌ام           بلکه تو خـنده‌ای کنی پای سر بـریـده‌ام

تا بزنم ز زخم تن بوسه به خاک مقدمت           کوچه به کوچه می‌رود جسم به خون طپیده‌ام

از سر بام بر زمین چون تن خود نیفکنم؟           من که ز خاک کوچه‌ها بوی تو را شنیده‌ام

هست امیدم از درت بعد تو نزد خواهرت           شود کـنـیـز دخـترت دخـتر داغـدیـده‌ام

از تو جدا نزیـستم پیش رویت گـریستم           من سـر دار، نـیـستم نـزد تو آرمـیـده‌ام

دهانم خشک و جسمم غرق خون و دیده دریایی           عجب کردند اهل کوفه از مهمان پذیرایی

همان‌هایی که در این شهر گرداندند رو از من           فـراز بام‌ها در چشمشان گشتم تمـاشایی

سرم را برد قـاتل هدیـه از بهـر عبیدالله           تنـم در کوچه‌هـا گردیده گـرم راه‌پیمایی

به جسمم تا که ممکن بود آمد زخم روی زخم           نبـودی کوفیان را بیـشتر از این توانایی

رسیده ضربه‌ها بر سینه و پهلو و بازویم           بیا بنگر که مسلم پای تا سر گشته زهرایی

از آن ترسم که چون‌آیی نبینم ماه رویت را           ز بس از چشم گریانم عطش بگرفته بینایی

اگرچه رنگ خون زیباست بر روی شهید اما           تماشا کن که روی من به خون بخشیده زیبایی

تـمام شب کـنار کوچه‌ها تنها تو را دیدم           خدا داند نکردم لحظه‌ای احساس تنهایی

بیـا نامردی و پستی اهـل کوفه را بنگر           که بهر کشتن یک تن کند شهری صف‌آرایی

سزد میثم به یاد کام عطشان و لب خشکم           کند تا جان به تن دارد به اشکِ دیده، سقّایی

لبم خشک و دلم کانون آتش، دیده دریایی           سرِ بشکسته از سنگم به خون بخشیده زیبایی

بیا ای یوسف زهرا تو مسلم را تماشا کن           که سردادن به راه توست، شیرین و تماشایی

نبایـد مَرد بین دشمنـان گرید، بیا بنگـر           که در یک شهر دشمن بر تو می‌گریم به تنهایی

تمام خانه‌ها شد بسته بر رویم، خدا داند           چقدر در کوچه‌های کوفه کردم راه‌پیمایی

به جان مادرت زهرا میا کوفه که می‌بینم           شود پرپر به پیش دیده‌ات گل‌های زهرایی

میا کوفه که می‌ترسم به پیش دیدۀ زینب           کند بر نی سرت هم دل‌ربایی، هم دل‌آرایی

میا کوفه که می‌بینم سرت را با عزیزانت           میـان دشمنـان داریـد بـزمِ گردِ هـم‌آیـی

میا کوفه که می‌بینم برای طفلِ عطشانت           کند با اشکِ خجـلت دیدۀ عباس، سقایی

میا در کوفه ای چشم خدا! زیرا که می‌بینم           شرار تشنگی می‌گیرد از چشم تو بینایی

اگـر میـثم ره و رسم گدایی را نمی‌داند           ندیده از تو ای مولا به غیر از لطف و آقایی

کـوهى ز درد بر سر شانه کشیده‌ام            گـشتم ولى بـراى تو یـارى ندیـده‌ام
ذکـر قـنوت هاى نـمازم عوض شده            کوفه میاست ذکر سحـر تا سپـیده‌ام

هر جا که رو زدم به در بسته خورده‌ام            دور تمـام شهـر به عشقـت دویـده‌ام
نذر نگـاه دو على ات این دو هدیه‌ام            قـربـان خـاک پـاى رقـیه حـمـیـده‌ام
گفتم به طوعه هرچه که شد پشت در میا            چون داغـدیدۀ غـم یک قـد خمـیده‌ام
در کوچه‌هاى شهر تنم ریخته حسین             از هر کجا که رد شده‌ام ضربه دیده‌ام

وقـتی نَـفَـس از سیـنـه بالاتـر نـیاید            جز هِق‌هِق از این مردِ غمگین بر نیاید

خـیـلی برایِ آبـرویـم بـد شد ایـنجـا            آنـقـدر بـد دیـدم که در بـاور نـیـاید

در را خودم بر رویِ دشمن باز کردم            گفـتم به طوعه تا که پشت در نیاید

سوگـند خوردم در مدینه بعدِ زهـرا            خـانـومِ خـانه پشتِ در دیگـر نیـاید

دیر است اما کاش می‌شد تا عـقـیله            شهرِ تنـور و خـار و خاکـستر نیاید

بر پُشتِ دستم می‌زنم دیدی چه کردم            ای کاش می شد مـادرِ اصغـر نـیـاید

ای کوفه باتو آرزویم رفت از دست            بـی آبـروهـا آبـرویم رفـت از دست

از بس که زخمم می‌زدند از حال رفتم            بینِ جـماعـت بـودم و گـودال رفـتم

ای کـاش می‌شد لحـظـۀ آخـر نیـاید            یا سـاربـان دنـبـالِ انـگـشـتر نـیایـد

وای از دلِ زینب چه می‌آید سرِ او            وقتی که انگـشتر زِ دستت در نیاید

یا لااقـل دنـبـالِ این هـشـتاد خانـوم            نـامـحـرمـی با خـیـزرانِ تَـر نـیایـد

بالا سرت وقتی که گودالت شلوغ است            هـر کس بـیاید کاشکـی مـادر نـیاید

من رسـول آیـه‌هـای سـرخ قـرآن تـوأم           مسلـمم یعـنی حسین جانم مسلـمان توأم

سر به زیر انداخـتـم آوارۀ عشقـت شدم           دومین مـرد گـریـبان پـارۀ عشقـت شدم

بچـه‌هـایـم را فـدای بچـه‌هـایت می‌کـنـم           با همین لبهای خونی هم صدایت می‌کنم

هیچکس در شهرکوفه خوب با من تا نکرد           در زدم جز طوعه در را کس به رویم وا نکرد

با همین دستان خالی دامنت را خواستم           در قـنوتم از سفر برگـشتنت را خواستم

دور از این شهرِ هزار آیینِ بی‌منظور شو           هر کجا خواهی برو اما ز کوفه دور شو

غم به غیر از سینه‌ام جای دگر محبوس نیست           کوفه جای امن بر آوردنِ ناموس نیست

ترس من از سم مرکب‌ها و از پامال‌هاست           ترس من از گیر افتادن ته گودال‌هاست

جـان مـسـلـم‌هـا فـدای نالـه‌های آخـرت           ترس من این است بی‌محرم بماند خواهرت

شـرمـنـدۀ شـمـا شـدم آقـا مـرا ببـخـش            در کوچه مانده‌ام تک و تنها مرا ببخش

آن نامه کاشکی که به دستت نمی‌رسید            گـفـتم بیا، به خاطر زهـرا مرا ببخش

آقا گـمـان کـنم که به هـمـراه کـاروان            می‌آوری سـه‌سـالۀ خود را مرا ببخش

با ساقی‌ات بگو که فقط فکر آب باش            از قول من بگو تو به سقـا مرا ببخش

فــردا ز بــام دارالامــاره صــدا زنــم            یا اینکه سمت کوفه مـیا یا مرا ببخش

باعث منم که خواهر تو خونجگر شود            شرمـنـده‌ام ز زینب کـبری مرا ببخش

دیـدم درون جـمـعـیت انـگـار حـرمله            تـیـر سه‌شعـبه کرد مـهـیّـا مـرا ببخش

جان می‌دهی غریب، تو بر خاک و کوفیان            با خـنـده می‌کـنـند تـمـاشـا مرا ببخـش

جایی که می‌شـود تن تو پـایـمال اسب            آقـای من کـرم کن و آنجا مـرا ببخـش

ای وای اگر اسیر شود خواهرت حسین            کوفه شود مصیبت عـظـما مرا ببخش

وقتی به کوفه رد شدی از پیش پیکرم            مـولا ز روی نـیـزۀ اعـدا مرا ببخـش

کم کم غروب شد همه رفـتـند خانه ها            پـشت سـرم چـه زود درآمـد بهـانـه ها

کم کم غروب شد همه در کوفه جا زدند            در کوچه ها چقدر به من پشت پا زدند

در بین یک سپاه ازین مـردهای پست            یک پیرزن به بی کسیم رحم کرده است

من سنگ می خورم به گـنـاه محـبـتت            این صورت شکسته بقـربان صورتت

افــتـاده ام زمـیـن و بـه یــاد تـن تــوأم            من غـصه دار زیـر لـگـد بـودن تـوأم

هرچند دست بسته شدم خواهرم که نیست            هنگام دست و پا زدنم مادرم که نیست

من ذبـح می شوم زنم اما اسیـر نیست            در کوفه دخترم ز غم و غصه پیر نیست

تیر سه شعبه دیدم و آب از سرم گذشت            یک لحظه حال و روز رباب از سرم گذشت

در کوفه هیچ کس جگرم را زمین نزد            در پیش چـشم من پسرم را زمین نزد

هرچند سخـت بود خـزانم حسین جان            روی عبا نـرفت جـوانـم حـسیـن جان

مـسلـمم سـلـمـانُ مـنّـای حسین            در رگ من خون بابای حسین

قـبـله گـاهـم قـدّ و بالای حسین            ارزشم هیچ است منهای حسین

آی مردم! من حـسیـنی مـذهـبم

دست بـوس بـچّـه های زیـنـبـم

هرکه عاشق شد فراقش بیشتر            سـالـک حـق، اتّـفـاقـش بیـشتر

عـاشـق تو، اشـتـیـاقـش بیـشتر            میخورد سبک و سیاقش بیشتر

به اُویسی که «ندیده» عاشق است

مثل او دندان مسلم هم شکست

کوفه شهر حیله و نیرنگ هاست            رسم اینها رسم بی فرهنگ هاست

صورت ما سجده گاه سنگ هاست            فاصله گر بین ما فرسنگ هاست

عطر سیبت به مشامم می رسد

سوی تو پیک سلامـم می رسد

عشق تو در قلب کوفه جا نشد            بینـشان یک مرد هـم پـیدا نشد

قطره قطره جمعشان دریا نشد            هرچه گشتم در به رویم وا نشد

گم شده در این قلمرو معـرفت

ای دریغ از عشق و یک جو معرفت

من مگر مُردم، که مثل مرتضی            در بغل زانوی غم داری چرا؟

کـلـبـه ای دارم قـدم رنـجـه نما            مـرحـبـا به غـیـرت او مرحـبا

یک نفر با مسلمت همدرد بود

طوعه زن نه، مَردتر از مَرد بود

خانه پُر شد از صدای پشت در            رفت بـالاتـر دمــای پـشت در

تا که شد تیره هـوای پشت در            یـادم آمـد مـاجـرای پـشـت در

گـفـتم آن لحـظه میان شعـله ها

جان زهرا، طوعه! پشت در نیا

گرچه بین کوچه های غرق دود            صورتم شد ارغوانی و کـبـود

تـیـغ هـا روی تـنـم آمـد فــرود            در پی ام دیگر زن و بچّه نبود

از غمت تب کرده ام بی اختیار

یاد زیـنب کـرده ام بی اخـتـیار

کـوفـه از ما بهــتران دارد، نیا            خولی و شمر و سنان دارد، نیا

مـردمـان بـد دهـان دارد، نـیـا            حـرمله تـیـر و کـمان دارد، نیا

به سـپـیـدی ها اشـاره می کـنـد

حنجـری را پـاره پـاره می کند

همرهت یک قافله حور و پری ست            هریکی محجوب تر از دیگری ست

جان من برگرد، اینجا محشری ست            وعدۀ سوغات اینها روسری ست

حـرص بـی انـدازه دارند آه آه

نــعــل هـای تــازه دارنـد آه آه

سـفـیـر مـملکـت دلبـرم مرا بکُـشید            به جای دلبـر مه پیکـرم مرا بکُشید

به جرم غیرت اگر قطعه قطعه ام بکنید            به جان بلای جهان می خرم مرا بکُشید

یزید حکـم قـتـالـم نوشته مرگش باد            فـدای مکـتـب پیـغـمـبرم مرا بکُشید

من و شکستن پیمان عاشقی، هیهات            به خـانـدان عـلی نوکرم مرا بکُشید

در این محاربه مسلم کجا و مرگ کجا            که پیش مرگ علی اصغرم مرا بکُشید

شما که تیغ به کشتار عاشقان بستید            کنون من از همه عاشق ترم مرا بکُشید

حسین فاطمه تحسین کند مـرامم را            اگر به نـیـزه ببـیند سرم مرا بکُشید

خوشم که سیف بنی هاشمم لقب دادند            که داده شیر شرف مادرم مرا بکُشید

مقام قدس ابوالفضل برتر است از من            غـبـار مقـدم آن سـرورم مرا بکُشید

به من گریسته قـبل از ولادتم طاها            چو مرغ سوی جنان می پرم مرا بکُشید

غـریـب شـهـر بــلا قـاصـد تـولّایـم            جدا کـنید سر از پیکـرم مرا بکُشید

منافـقان که به دل کینـۀ عـلی دارید            من آن غـلام درِ حـیدرم مرا بکُشید

قسم به دوست مرا خوفی از شهادت نیست            کجاست مرگ دهد ساغرم مرا بکُشید

عطش بریده امانم ولی نخوردم آب            چرا که مشتری کـوثـرم مرا بکُشید

عـلی الصّباح امامم به کـوفه می آید            به زیر پای همان رهبرم مرا بکُشید

گرچه من خود نسب از حضرت مولا دارم            بـخــدا عــشـق بـه ذرّیــۀ زهــرا دارم

من غـلام حـسـنـم، خـادم دربارِ حسین            آبـرویـی اگـرم هـسـت، از آنـجـا دارم

سرِ سودا زده ام نذر عـلی اکبر اوست            جـان نـاقـابـل خـود، هـدیه به آقـا دارم

امرِ آقـام حسین است سـفـیـرش بـاشم            من مـطـیـعِ ولی ام، حـکــمِ تــولا دارم

بین این قوم مُذَبذَب که به دنیا غـرقـند            حـکــمِ گـردآوریِ بـیـعـتِ آنـهــا دارم

مشگلی نیست، فقط کاش خدا رحم کند            ترس از غـربت مولا؛ نه ز اعدا دارم

نـامه دادند حسین! هجـده هـزار آمادند            امـتـی گـفـت بـیـا، از تـو تـمـنّــا دارم

بـاغـهـامـان هـمـه آمادۀ بـرداشت شده            کوفه می گفت تو را، شوق تماشا دارم

نیم روزی همه از بیعت خود برگشتند            چند روزیست که دلشورۀ این را دارم

نـامـه دادم که بیا کـوفـه، و امّا برگرد            جـان شش ماهه میا کوفه، تقاضا دارم

یا میـا کـوفـه و یا زیـنـب تو بـرگـردد            کوفه دشمن تر از اینهاست که افشا دارم

بر سرِ دار، از این خـنجرشان حـیرانم            بـوسه از دور بر آن حـنجر والا دارم

جان مسلم دگر انگشتری از دست درآر            بسکه دلواپسی از غارت و یغـما دارم

زیـور آلات زنان را ز حـرم دور کنید            خوف اوضاع پس از کشتنِ سقّـا دارم

تا نـبـیـنم سر تو بر سر دروازۀ شهـر            لحـظـۀ آخـر خـود دست دعـا را دارم

یارب این قافله را خود به سلامت برسان            که من از این همه غم، شرم، ز طاها دارم

اول شب بـود امـا تـرس فـردا داشتـند            دست و پا گم کرده بودند و تماشا داشتند

اقتدای این جماعت بر امامی دیگر است            طول دادم سجده چون، قصد فُرادا داشتند

بی جهت بار اضافه با خودت اینجا میار            نامه هایی را که صدها مهر و امضا داشتند

مردمانی که به آنی خویش را منکر شوند            مانده ام ما را! چرا بر آمدن وا داشتند

اول صبحی رجزهای حماسی شان بلند            اول مغرب چو زنها خوف فردا داشتند

دست دشمن داده یکسر این شیوخ بی وفا            لشکری را که به نام دوست برپا داشتند

این علی نشناس های کوفه را بشناس، آه            مردمی را که به گردن خون مولا داشتند

بد، هوایی غنیمت های جنگی گشته اند            از همان اول، بـدلها نقشه گویا داشتند

ای پـیـشـتـاز خـیـل شـهـیـدان کــربـلا            ای کـوفـه با قـیـام تـو مـیـدان کـربـلا

عـطـر تو مـی‌وزد به بـیـابـان کـربـلا            دوم شـهـیـد در ره سـلـطـان کـربــلا!

ای بـاغـبـان پـنـج گـل پـرپـر حـسـیـن

در شهـر کوفه یـاور بـی‌یـاور حسین!

مـصباح پٌر فـروغ هـدایت تویی تویی            دریای لطف و جود و عنایت تویی تویی

آن کز حسین کرد حـمایت تویی تویی            تـنهـاتـرین شهـیـد ولایت تـویی تـویی

در مکتب حسین که خود رهبر تو بود

اول سری که گشت بریـده، سر تو بود

از کودکی «حسین‌حسین»ات شعار بود            بر شـانـۀ عـقـیـل، دلت پـیـش یـار بود

اسرار عـاشقی به رخـت آشـکـار بود            قلبت به شوق دادن جان، بی‌قرار بود

جـانـم فـدات باد که پـیـش از ولادتـت

داده خـبـر، رسـول خـدا از شهـادتـت

دشمن ز چارسو به سویت بست راه، تنگ            از خون به ماه عارضت آخر زدند رنگ

وز چنگ گرگ‌ها بدنت گشت چنگ‌چنگ            از بام بر سرت عوض لاله ریخت سنگ

جاری چو خون پاک تو در جام آب شد

آب از شـرارۀ لب خشـکـت کبـاب شد

گفتی به «آب‌آب» چه می‌خواهی از لبم؟            آتـش بـگــیــر از عـطـش آتـش تــبــم

من یـاد کـام تـشـنـۀ عـبـاس و زیـنـبـم            گریان به آل فاطمه هر روز و هر شبم

پیش از قیام کرب‌وبـلا تشنه جان دهم

تا بـر امـام خـویش تـأسّی نـشان دهـم

در مـاتـم تـو آل پـیــمـبـر گـریـسـتـنـد            چشم بتـول و احمد و حـیـدر گریستـند

عباس و عون و قاسم و اکبر گریستند            در موج خون دو بسمل بی‌سر گریستند

در هـر دلی به یاد تو فـریـاد و آه بود

حـتی حسیـن، یـاد تو در قـتـلـگـاه بود

بر دخـتر تو چون خـبـر قـتل تو رسید            اشک از دو دیده ریخت و آه از جگر کشید

آن داغ‌ دیـده قـصـۀ قـتـل تو را شنـیـد            دیگـر سـر بـریـده مـیـان طـبـق نـدیـد

هرچنـد ریخت خون دل از دیدۀ ترش

زینب گرفت در بر خود همچو مادرش

ای جـان عـاشـقـان شهـادت فـدای تـو            از مـا سـلام بر سـر از تـن جـدای تو

کـوفـه نـکـرد گریه اگر در عـزای تو            اشک حسیـن ریخت به دامن برای تو

«میثم» گـریست بـر بـدن پاره‌پاره‌ات

در قلب اوست زخم فزون از شماره‌ات

جان بر کف بازار توأم یوسف زهرا            دلـبـاخـتـه دار تـوأم یـوسـف زهـرا
سوگند به خونی که برون از دهنم ریخت            من تـشنـه دیـدار توأم یوسف زهرا

هر سو بکشانند به هر کوچه تنم را            در سـایـۀ دیـوار توأم یوسف زهرا
با آنکه به عشقـت پـدر پنج شهـیـدم            بی مـایه خـریدار توأم یوسف زهرا
تنها نه همین لحظه که در کوفه غریبم            یک عمر گرفتار توأم یوسف زهرا
بـگـذار لـب تـشـنـه ببـرّند سـرم را            زیرا که خریدار توأم یوسف زهرا
از کثرت پیکان به بدن رسته دو بالم            من جعـفر طیـار توأم یوسف زهرا
دستم ز قـفـا بسته سرم نیز شکـسته            من جای عـلمدار توأم یوسف زهرا
فریاد ز هر زخم تنم خـیزد و گویم            من یاور بی یـار توأم یـوسف زهرا
من "میـثم" دلبـاخـتـه‌ام گر بـپـذیری            خـاک ره زوّار توأم یـوسف زهـرا